Rozdział IX

Zza drzew wyskoczył na nas... Właściwie trudno powiedzieć co to było. Na pewno jakiś okropny demon z samego serca Tartaru. Mogę stwierdzić tylko tyle, że był niezwykle owłosiony i czarny, miał ostre pazury i kły i nigdy nie widziałam czegoś tak szybkiego. Przeskoczenie całej szerokości pobocza i drogi zajęło mu dokładnie tyle samo czasu ile zwykły człowiek potrzebuje, żeby mrugnąć. Stanął jakieś dwa metry od nas i ryknął. W powietrzu rozniósł się okropny zapach dawno nie mytych... kłów. Miecz zatrząsł mi się w ręce. No bo jak walczyć z czymś takim? Był długi na trzy metry! Mimo tego uniosłam klingę i starałam się spojrzeć mu groźnie w oczy. To był błąd. Jego ślepia świeciły taką nienawiścią, że serce stanęło mi w piersi. Tak jakby nie chciało, żeby ten przerażający stwór je usłyszał. Nie dziwiłam mu się.

Zrobiłam powoli krok do tyłu. Potem kolejny. Potwór śledził każdy mój ruch. Już wolałabym, żeby zaatakował, ale nie. On tylko na nas patrzył. Nagle cofnął się o metr i z rykiem podniósł łapę zakończoną ostrymi jak brzytwa pazurami. Zdążyłam machnąć mieczem. W ostatniej sekundzie. Co prawda nie mierzył we mnie, tylko w Daisy, ale ona przecież nie miała broni poza małym sztyletem. Mógł on służyć do obrony przed czymś małym, na przykład telchinem, o których ktoś opowiadał mi w obozie, ale przeciw temu stworowi nie miała najmniejszych szans. Poszły iskry. Potwór warknął i cofnął szpony. Jednak zaraz potem znowu zaatakował. Tym razem jego celem był Nico, który z trudem odbił cios.

Otrząsnęłam się z osłupienia. Podeszłam monstrum od tyłu, kiedy było zajęte walką z synem Hadesa. Podniosłam Szpon i z krzykiem zaatakowałam bestię.

I wtedy wszystko poszło źle. Potwór obrócił się z niesamowitą szybkością. Obracając się zdążył uderzyć Nico w bok. Ten krzyknął i poleciał w powietrze, po czym z nieprzyjemnym, głuchym odgłosem uderzył głową w asfalt. Nie poruszał się.

- Nico! - wrzasnęłam z rozpaczą w głosie. Łzy napłynęły mi do oczu.

Spojrzałam z wściekłością na tego przeklętego, kudłatego potwora. Nie miałam z nim żadnych szans i dobrze o tym wiedziałam, ale zalała mnie taka fala czystej złości, że przestałam racjonalnie myśleć. Rzuciłam się na niego z podniesionym mieczem. Jakoś udało mi się podbiec bliżej i nie dać się zabić. Przynajmniej na razie. Wszystko dookoła było rozmazane. Jak w zwolnionym tempie dobiegłam do bestii i uderzyłam. Odbiła mój cios, ale widziałam, ze nie spodziewała się takiego obrotu akcji. Odskoczyłam, kiedy zaskoczony potwór machnął na mnie bezradnie łapą. Jak przez mgłę dobiegł mnie krzyk Daisy.

- Spite! Rzuć mi nektar! Ja go nie mam! Dam go Nico'wi!

Cofnęłam się szybko z zasięgu łap bestii i wyciągnęłam z kieszeni buteleczkę, ręką w której nie trzymałam Szpona. Odrzuciłam ją za siebie modląc się do wszystkich greckich bogów o to, żeby trafiła mniej więcej tam, gdzie stała Daisy.

- Mam ją! - usłyszałam.

Dobrze. Potwór znowu ryknął i zaatakował. Przetoczyłam się pod nim i spróbowałam ciąć od tyłu, ale był za szybki. Zdążył się odwrócić. Machnął na mnie łapą. Tym razem nie miałam tyle szczęścia co poprzednio. To prawda, przyjęłam cios na miecz, ale był on tak silny, że zatoczyłam się do tyłu i przewróciłam na asfalt. Potwór stał parę metrów przede mną, na trawie. Za nim były gęste krzaki. Wydało mi się, że one rosną. Może uderzyłam się za mocno w głowę? Nie... Te krzaki rzeczywiście się rozrastały! Nim się obejrzałam oplotły tylne łapy potwora. Ten próbował wyszarpnąć się z ich uścisku, ale na próżno. Trzymały mocno.

Spojrzałam na córkę Demeter. Stała na drodze z wyciągniętymi w kierunku stwora rękoma i z zaciśniętymi oczami. Prawie się uśmiechnęłam, ale wtedy zobaczyłam Nico. Leżał za nią. Nadal się nie poruszał. Buteleczka nektaru stała obok, jeszcze nie otwarta. Chciałam do niego podbiec i mu pomóc, ale potwór przypomniał mi rykiem o swoim istnieniu. Odwróciłam się z powrotem w jego stronę. Wlepiał we mnie swoje straszliwe, czerwone ślepia. Przeszył mnie dreszcz. Czułam jak płynie od niego czysta fala nienawiści. Ja też taką czułam. Po raz kolejny uniosłam Szpon i z zamkniętymi oczami uderzyłam w uwięzionego stwora. Kiedy je ponownie otworzyłam już go nie było. Na ziemi leżała kupka szarego proszku, który szybko rozwiał wiatr. Krzaki cofnęły się na swoje miejsca. Daisy opuściła dłonie i otworzyła oczy. Wyglądała na wyczerpaną, ale uśmiechała się zwycięsko. Uśmiechnęłam się do niej przelotnie, ale zaraz spoważniałam. Nico.

Podbiegłam do niego. Uklęknęłam obok i odkręciłam butelkę z nektarem. I co teraz? Nie miał żadnej poważnej rany. Wszystko przez uderzenie głową w asfalt. Chciało mi się płakać. Gdyby coś mu się stało to chybabym umarła z rozpaczy. Dopiero teraz zauważyłam ile on dla mnie znaczy. Świetne wyczucie czasu!

Wokoło panowała niesłychana cisza. Właśnie znajdowaliśmy się na totalnym zadupiu. W głuszy. Jak echo rozbrzmiały mi w głowie słowa przepowiedni: cel wyprawy osiągnie, lecz umrzeć może w głuszy.

Nie! To się nie stanie! - pomyślałam. Podetknęłam buteleczkę synowi Hadesa do ust, które miał uchylone. Wmusiłam w niego pół nektaru i sprawdziłam oddech. Dobrze. Oddychał. Co prawda oddech miał płytki i urywany, ale to nic. Zastanawiałam się jak sprawdzić jego stan. Był strasznie blady. Normalnie znaczyłoby to pewnie, że jest źle, ale Nico zawsze był taki blady. Nie umiałam sobie wyobrazić, żeby był bardziej biały. Chyba musiałby zzielenieć, a na razie był po prostu biały. A temperatura? Też trudno stwierdzić. Powinien mieć trzydzieści sześć i sześć stopni Celsjusza, nie? No ale on zawsze był zimny! Nie wiedziałam jak sprawdzić jego stan, więc po prostu usiadłam i czekałam.

- Wiesz... Należą ci się barwa za pokonanie tego potwora – córka Demeter przerwała ciszę – To był Echtrhros* bóg nienawiści – zobaczyła moje pytające spojrzenie – śnił mi się.

- Aha. Dziękuję. Ale bez ciebie bym sobie nie poradziła. Świetnie nam razem poszło, tylko... - zerknęłam na Nico.

Daisy kiwnęła głową ze zrozumieniem, po czym położyła się niedaleko w trawie i zamknęła oczy.

***

Po jakimś czasie wlałam w syna Hadesa resztę nektaru i obserwowałam uważnie. Kiedy ostatnia kropla zniknęła w jego ustach policzki mu się zaróżowiły. Wziął głębszy oddech i otworzył szeroko oczy.

- Nico! Nigdy już tego nie rób! - krzyknęłam i przytuliłam go. Nie wiem co wtedy myślałam. Chyba nie myślałam, o czym świadczy to co zrobiłam sekundę później. Tak. Ja pocałowałam syna Hadesa. Prosto w usta. Nie wiem, które z nas było bardziej zaskoczone. Ale potem Nico odwzajemnił pocałunek i moje zaskoczenie sięgnęło zenitu. Jednocześnie byłam najszczęśliwszą półboginią na ziemi. Zapewniam. W końcu, kiedy się od siebie oderwaliśmy, Nico zapytał:

- Czego mam nie robić? - uśmiechał się wtedy cudownie i byłam tak zapatrzona w jego twarz, że dopiero po chwili dotarło do mnie jego pytanie.

- Masz mi więcej nie umierać! - próbowałam się rozzłościć, co zazwyczaj wychodziło mi świetnie, ale nie umiałam. Byłam zbyt szczęśliwa – Myślałam, że ty umierasz. Przepowiednia, wiesz...

- Och – na sekundę spoważniał, ale po chwili znowu się uśmiechnął – Wszystko jest dobrze. Tak? Wszystko będzie dobrze.

Wstał i podał mi rękę. Złapałam ją i też wstałam. Czułam się tak lekko, byłam szczęśliwa jak nigdy. Nie tylko Nico nie umarł, ale jeszcze to! Miałam ochotę wznieść się w powietrze!

Obudziliśmy Daisy, zjedliśmy resztki prowiantu i ruszyliśmy dalej. Znowu w ciszy, ale to była przyjemna cisza. Daisy znowu biegała i podziwiała kwiaty, a ja i Nico trzymaliśmy się za ręce.

***

Nie mieliśmy pieniędzy na wejście do parku, więc przeszliśmy pod ogrodzeniem. Naprawdę powinni czasami sprawdzać te siatki.

Znaleźliśmy się w ciemnym i gęsto zarośniętym lesie**. Z mieczami świecącymi w ciemności poruszaliśmy się powoli do przodu. Mieliśmy znaleźć jakąś jaskinię, ale jak mamy cokolwiek odnaleźć w tych ciemnościach? Nie docierało tu niemal żadne światło, bo i nie miało jak docierać. Zasłona liści była gęsta jak broda Zeusa. Do tego słońce już zaszło. Szłam niepewnie przed siebie i wytężałam oczy starając się dojrzeć coś w nikłej poświacie Szpona. Daisy mruczała coś pod nosem o niezabieraniu latarek. Tylko Nico szedł w miarę pewnie. Zachowywał się, jakby widział wszystko i zwalniał kroku tylko ze względu na nas. Ten to ma szczęście...

Zatopiłam się w szczęśliwych myślach. Skreśliłam w wyobraźni potwory, Tartar i Hades wie co jeszcze złego, co czyha na półbogów na tym świecie. Ujrzałam w głowie obraz Obozu. Ja i Nico walczący razem na miecze lub siedzący w lesie, na polanie. W ciemności. Patrząc w gwiazdy. Może jednak jakiś potwór dla rozrywki? Ten obraz wydawał mi się zbyt idylliczny. Dorzuciłam kilka małych demonów, przed którymi możemy się nawzajem bronić. Tak... Teraz jest dobrze. Jest miłość i jakaś akcja.

Zamyśliłam się tak bardzo, że nie zauważyłam, że syn Hadesa przystanął, w związku z czym wpadłam na niego i nieomal przewróciłam. Zaklęłam cicho po grecku i wyjrzałam zza jego pleców, żeby zobaczyć, co go zatrzymało.

Światło. Pochodnie. I mroczne wejście do jaskini. Nie podejrzewałam, że to będzie takie proste. Po prostu otwarte wejście? Żadnych potworów ani demonów na straży? Nawet najmniejszego, żałosnego telchina-strażnika? Coś mi nie pasowało... To stanowczo za łatwe... Ale jeżeli nic nie ma tutaj, to co może się czaić w środku? Na tę myśl moje ciało przeszył dreszcz. Wiedziałam co będzie czekać na nas w środku. Moros. Niespodziewanie zrobiło mi się zimno. Zadrżałam.

- Spite? Co się stało? - odwróciłam głowę w bok i napotkałam pytające spojrzenie syna Hadesa.

- Wiesz... Wiem, co tam na nas czeka. - zapatrzyłam się na wejście do groty. Usłyszałam obok siebie ciche westchnienie Nico.

- Tak, ja też. Musimy się z nim zmierzyć. I tym razem nie dam się tak łatwo znokautować – w jego głosie zabrzmiała pewność.

Nie skomentowałam tego. Wpadła mi do głowy nagła myśl. Daisy. Nie powinna tam wchodzić, to zbyt niebezpieczne. Chwilę gryzłam się z myślami, ale zaraz potem miałam już rozwiązanie. Nie mogłam jej przecież powiedzieć, że to zbyt niebezpieczne, wtedy na pewno by się nie zgodziła zostać tutaj.

- Daisy? - odezwałam się zerkając na nią – Posłuchaj, mam dla ciebie zadanie, dobrze? - kiwnęła głową – Musisz tu zostać... I pilnować wyjścia z jaskini! - dodałam szybko, widząc, że już miała zamiar zaprotestować. - Zrozum. Ja i Nico tam wejdziemy i szybko uwolnimy tę panią, która jest w środku, ale... Tu, jak widzisz nie ma strażnika. Może gdzieś poszedł? Ktoś musi pilnować wejścia... To bardzo ważne zadanie i jeżeli się boisz, to, oczywiście, możesz iść z nami...

- Nie! Jasne, że się nie boję! Zostanę! Nawet siłą mnie nie zmusisz do wejścia do tej groty! - zrobiła oburzoną minę.

- No dobrze, dobrze... Możesz zostać – powiedziałam „wspaniałomyślnie”, dumna ze skutków tej rozmowy.

Zerknęłam na Nico, który patrzył na mnie ze zdumieniem. Uśmiechnęłam się niewinnie i wzruszyłam ramionami. Zerknął na Daisy, która wyglądała na bardzo z siebie zadowoloną. Na jego twarzy pojawił się wyraz zrozumienia i po chwili uśmiechał się szeroko.

- No nie wiem... To może być zbyt niebezpieczne... - syn Hadesa udał, że się zastanawia.

- Wcale nie! Mam sztylet i będę was bronić! - Daisy wyciągnęła sztylet i zaczęła nim wymachiwać pokazując nam, jak ma zamiar pozabijać wszystkie okropieństwa, które śmieją zbliżyć się do jaskini.

- No dobrze, ale uważaj na siebie – powiedział Nico, po czym zerknął niepewnie na grotę – My już idziemy.

Przytuliłam Daisy, życzyłam jej szczęścia i ruszyłam w stronę jaskini. Syn Hadesa pomachał do niej i zrównał ze mną kroki. Weszliśmy w krąg światła rzucanego przez płonące pochodnie. Odwróciłam się ostatni raz. Daisy stanęła przy wejściu, tyłem do nas, z rękami założonymi za piersi, rozstawiła szeroko nogi i starała się wyglądać groźnie. W zielonej bluzie niemal wtapiała się w tło. Przeniosłam wzrok na ciemne wnętrze groty i zdecydowanym krokiem ruszyłam przed siebie.

***

Szliśmy powoli ciemnym korytarzem. Nie widziałam absolutnie nic. Złapałam Nico za rękę.

- Widzisz cokolwiek? - zapytałam, nie wiem czemu, szeptem.

- Szczerze mówiąc to nie – zaśmiał się cicho – ale wyczuwam mniej-więcej gdzie idzie ten korytarz... Chociaż to raczej specjalność Hazel. Dlaczego szepczemy?

- Nie wiem – powiedziałam trochę głośniej – A dlaczego nie? - zapytałam zaczepnie.

- Kiedy się szepce głos się zmienia – odpowiedział lakonicznie.

Przez chwilę szliśmy w milczeniu. Nadal trzymaliśmy się za ręce. Chciałam go już nigdy nie puszczać, teraz czułam się bezpiecznie.

- Przed nami jakieś rozgałęzienie – mruknął cicho syn Hadesa – Idziemy w lewo, czy w prawo?

- Nie wiem. Czujesz coś w tych korytarzach? -mój głos brzmiał dziwnie głucho, a echo, które do nas wracało było przerażające.

- W obydwu cuchnie śmiercią – zauważył optymistycznie Nico.

- A w którym mniej? - zapytałam zastanawiając się, co może się czaić w tym, który nie prowadzi do Morosa. Inne potwory?

- Chyba ten z lewej, ale z tego po naszej prawej czuję ciepło. To może znaczyć, że znajduje się tam coś innego niż tylko potwory.

Bez słowa skierowałam się w stronę prawego korytarza i pociągnęłam syna Hadesa za sobą.

Po chwili dotarliśmy do... Właściwie, to nie wiem, ale zrobiło się chłodniej, więc zrozumiałam, że weszliśmy do jakiejś większej komory. Zdawało mi się, że widzę nikłą poświatę przed sobą, trudno powiedzieć jak daleko.

- Widzisz to światło? – zapytał Nico podtwierdzając moje przeczucia.

- Właśnie zastanawiałam się, jak daleko jest – odpowiedziałam.

Syn Hadesa ruszył przed siebie, a ja za nim. Czułam się niepewnie. Coś we mnie mówiło mi, że to nie takie proste, że na pewno zdarzy się coś złego, ale nic się nie działo, więc kazałam się zamknąć mojemu przeczuciu i przyspieszyłam kroku.

Poświata stawała się coraz jaśniejsza, teraz byłam pewna, że to jest to. A raczej, że to jest ona. Temida. Ciało leżącej kobiety świeciło się lekko jak w moich snach. Miała zamknięte oczy i wyglądała, jakby była pogrążona we śnie. Puściłam rękę Nico i podbiegłam do niej. Jej stopy były przywiązane łańcuchami do ziemi, tak jak się tego spodziewałam. Uniosłam Szpon i już miałam w nie uderzyć, kiedy usłyszałam cichy głos syna Hadesa.

- Cicho. Nie ruszaj się – szepnął tak bezgłośnie, że nie byłam pewna, czy się nie przesłyszałam.

Odwróciłam się w jego stronę. Tak, on to powiedział. W lekkim świetle rzucanym przez boginię, wiedziałam jego twarz i usta, na których trzymał wyprostowany palec na znak ciszy. Zapytałam go spojrzeniem o co chodzi, a on zerknął za siebie.

Najpierw usłyszałam ciche szuranie, kroki, ale na pewno nie człowieka. Potem zobaczyłam ruch i już wiedziałam co to jest. Na razie na chyba nas nie zauważył, ale szedł w tę stronę. Wstrzymałam oddech. Powoli zrobiłam krok do tyłu, następny. I jeszcze jeden. Nico też się cofał. Ominęliśmy Temidę i schowaliśmy się w cieniu skały, która szczęśliwie stała niedaleko.

Po chwili naszym oczom ukazał się on. Bóg gwałtownej śmierci, niespodziewanych wypadków, nieszczęśliwego losu i tragicznego zgonu. Okropny potwór wielkości ciężarówki z ogonem najeżonym kolcami i z oczami pałającymi nienawiścią tak wielką, że nasz poprzedni przeciwnik mógł się schować. Był to sam Moros. Kroczył powoli i dumnie, zmierzając w stronę Temidy. Obszedł ją dwa razy i szturchnął łapą. Mruknęła coś pod nosem, ale się nie obudziła. Potwór zaczął się cofać i już dochodził do wyjścia z komory. Właśnie miałam odetchnąć z ulgą, kiedy usłyszałam głęboki i chrapliwy głos.

- Nie ciesz się tak. Nie myśl, że was nie zauważyłem - Moros odwrócił się szybko i spojrzał mi prosto w oczy – Nie dam sobie odebrać tej bogini – rzucił Temidzie nienawistne spojrzenie, po czym przeniósł z powrotem wzrok na mnie.

***

Stałam, sparaliżowana strachem, i wpatrywałam się w potwora. Wiedziałam, że jego największym marzeniem jest zabicie nas. W jego oczach widziałam nie tylko nienawiść, ale też niczym nieuzasadnioną żądzę mordu. Po głowie latało mi mnóstwo myśli, ale żadna nie była wesoła. Myślałam o różnych możliwych rodzajach mojej własnej śmierci. Co najmniej połowa przedstawiała mnie umierającą w tym miejscu, raz byłam zabijana przez samego Morosa, raz przez rzut o skałę, a raz przez upadek z krawędzi urwiska. Wzdrygnęłam się. To nie ja. To on mnie do tego zmuszał. Wcale tak nie myślałam. Na pewno miałam jakąś weselszą przyszłość. Z synem Hadesa, w Obozie, czy gdziekolwiek indziej.

- Nie umrę tutaj – odezwałam się pewnym głosem, chciałam czuć się choć w połowie tak pewnie, jak to zabrzmiało, ale naprawdę byłam śmiertelnie przerażona.

Po jaskini rozniosło się echo przerażającego śmiechu, przypominającego ryk rannego zwierzęcia. Zrobiło się od niego jeszcze bardziej chłodno, a moje serce próbowało się wyrwać ze strachu.

Mimo to wyciągnęłam Szpon i drżącą ręką uniosłam go do góry, tak, żeby potwór zobaczył klingę.

- Och! Masz zamiar walczyć? - znowu ten okropny śmiech – Lepiej się nie wysilaj. Mogę cię zabić nawet nie ruszając się z miejsca – wiedziałam, że nie blefował.

Odwróciłam się w stronę Nico. W jego czarnych oczach czaił się strach. Może nie aż taki, jaki ja czułam, ale jednak strach. Nie chciałam, żeby znowu coś mu się stało.

- Nico – odezwałam się.

- Hmm...? - mruknął nie odwracając wzroku z potwora, który zaczął iść powoli w naszą stronę.

- Posłuchaj. Ja go zajmę, a ty uwolnisz Temidę.

- Chyba zwariowałaś – oznajmił i spojrzał na mnie z wyrzutem – Nie zostawię cię samej! - takiej odpowiedzi się spodziewałam i byłam na nią przygotowana.

- Nie. Ja go zajmę, a ty ją uwolnisz. Nie załatwimy go w walce i nie mam zamiaru nawet tego robić. Mam plan, ale ty musisz odciąć jej łańcuchy i być przygotowanym na podróż cieniem. Dobrze? - spojrzałam na niego twardo.

Wyglądał jakby miał zamiar się spierać, ale zobaczył moją groźną minę i westchnął cicho.

- Dobrze, ale uważaj na siebie – odwrócił się do Temidy, ale po sekundzie namysłu znowu stanął przede mną, przyciągnął mnie do siebie i pocałował namiętne.

- Kocham cię – szepnął i podbiegł do bogini.

Odwróciłam się do Morosa, który był jeszcze bliżej i wyprostowałam się.

- Ooo... Jak widzę jesteście zakochani... - mruknął, co zabrzmiało jak warkot wściekłego psa, a słowo “zakochani” wypowiedział z taką nienawiścią, że aż się wzdrygnęłam – Tym ciekawiej będzie was zabić.

- Dogadałbyś się z Afrodytą – mruknął Nico zza moich pleców.

Zignorowałam obydwu i zaczerpnęłam powietrza.

- Morosie – powiedziałam na tyle głośno, żeby usłyszał mnie jasno i wyraźnie – Musisz być strasznie zły, nie mam racji? - zrobiłam ulitowaną minę, mając nadzieję, że to, że stoję tyłem do źródła światła nie przeszkadza mu w ujrzeniu wyrazu mojej twarzy.

- A to niby dlaczego? - zapytał zdziwiony i przystanął.

- No, dlatego, że musisz siedzieć tutaj i pilnować tej nudnej bogini na rozkaz naszej babki, Gai – celowo użyłam tu słowa “naszej”, żeby sprawić, że uzna mnie podświadomie za rodzinę.

- Co z tego, że muszę tu siedzieć? - potwór był zdezorientowany obrotem sytuacji.

Musiałam się bardziej skupić. Co musi go najbardziej denerwować? Skoncentrowałam się na nim i wytężyłam umysł. Po chwili miałam już odpowiedź.

- A to z tego, że inni twoi bracia mają dużo ciekawsze rzeczy do roboty. Twoja matka... – wzdrygnęłam się uświadamiając sobie, kim jest jego matka – Twoja matka, Eris, chyba nie za bardzo cię lubi, skoro pozwala ci tu siedzieć. Ja też jestem jej córką i wiem, że ty w ogóle jej nie obchodzisz. Po co masz tu siedzieć? Strasznie musisz się tutaj nudzić...

- Moja matka... - warknął cicho, a ja ucieszyłam się, czując, że jego gniew zwraca się w inną stronę.

Zerknęłam za siebie, żeby zobaczyć jak radzi sobie Nico. Syn Hadesa klęczał przy Temidzie i próbował podważyć już drugi łańcuch, Moros nie zwracał na niego uwagi. Jak dotąd szło mi świetnie. Miałam być z czego zadowolona.

- Tak, twoja matka. Porzuciła cie, zostawiła na pastwę losu i przez to trafiłeś do Gai, która tak cię wykorzystuje. Pomyśl tylko, na co ci to? Co ona ci obiecała? To jest nic nie warte. - nie wiem skąd wiedziałam, że bogini ziemi obiecała mu, że dostanie ofiarę ze stu herosów, ale byłam pewna, że teraz, po tym jak zmanipulowałam mu umysł, będzie zły na Gaję i nie będzie chciał jej ofiary.

- Masz rację... Na co mi stu herosów? Na nic! Muszę się na niej zemścić, tylko... - znowu się zamyślił, a ja jeszcze raz zerknęłam na syna Hadesa.

- Ona nie może się obudzić – szepnął widząc, że na niego patrzę – Myślisz, że możemy ją tak przenieść?

- Nie wiem... - odpowiedziałam cicho – Jeżeli podróż cieniem osłabia, to nie wiemy, czy potem zdołamy ją zbudzić. Masz nektar? Podaj jej go. Tylko szybko, bo nie wiem jak długo Moros będzie mnie słuchał.

- Tak - powiedziałam do potwora, który znowu zaczął się do nas zbliżać, chyba za długo ignorowałam. Mógł już się wyswobodzić z mojej mocy – Musisz się na niej zemścić! Pomyśl tylko jak chciała cię wykorzystać! Wiesz co? Wiem chyba co będzie dla niej najgorsze! Wiem, czym ją strasznie, ale to strasznie zdenerwujesz!

- Czym? - zapytał potwór i znowu przystanął – Czym mogę ją tak zdenerwować, żeby była tak zła jak ja jestem?

- Tym, że nas wypuścisz. I mnie, i tego syna Hadesa i boginię. Właśnie jej kazała ci pilnować, prawda? Więc jak pozwolisz jej uciec, to będzie strasznie zła! - to był mój ostatni argument, jeżeli go nie uzna, to mamy przerąbane.

- Może tak... Ale wiesz co? - powiedział, a ja zastygłam. Nie posłucha? - Mam lepszy pomysł... Miałem zamiar zabić tylko chłopaka, bo Gaja kazała mi zostawić w spokoju córkę Eris, twierdzi, że będziesz jej potrzebna. Może bym tak cię zabił, a twojego kochasia i boginię uwolnił? To ją zdenerwuje bardziej...

Zamarłam. Gaja kazała mnie oszczędzić? Zaczęłam się nad tym zastanawiać, ale zaraz się upomniałam. Ten potwór chce mnie zabić, muszę jakoś z tego wybrnąć.

- Posłuchaj mnie! - krzyknęłam – Jestem potrzebna do uwolnienia bogini, beze mnie ona może umrzeć, a Gai chyba bardziej zależy na niej, niż na moim życiu!

- E tam, blefujesz– odpowiedział po prostu potwór.

Zaczął podchodzić do mnie szybszym krokiem.Cofnęłam się o krok, potem o kolejny, a potem odwróciłam się i odbiegłam w stronę przeciwną niż Moros.

- Spite! Stój! - dobiegł mnie krzyk syna Hadesa – Przepaść!

Wyhamowałam ostro tuż przed upadkiem w dół. Zerknęłam za siebie i zobaczyłam potwora biegnącego w moją stronę. Potem spojrzałam na Nico i Temidę. Bogini już otwierała oczy i właśnie usiadła, a syn Hadesa machał do mnie ręką, żebym podbiegła. Zaczęłam iść w jego stronę.

- Nie! - usłyszałam przerażający ryk – Nie uciekniesz mi!

Moros był już tuż przy mnie. Zrobiłam machinalnie krok w tył. I to był błąd. Zachwiałam się i runęłam do tyłu. Usłyszałam jeszcze czyjś krzyk. Zaczęłam machać rękoma i udało mi się złapać jedną dłonią wypustki w skale. Szarpnęło mną niemiłosiernie i uderzyłam całym ciałem w zbocze.

Spojrzałam w górę. Strasznie daleko musiałabym się wspinać, jakieś pięćdziesiąt metrów.

Zza krawędzi wychylił się Nico.

- Spite trzymaj się! Zaraz znajdę sposób, żeby cię z stamtąd zabrać!

- Nie wytrzymam! - odkrzyknęłam, a moje palce cicho się ze mną zgodziły – Nico! Kocham cię!

Puściłam się i runęłam w ciemność.

____________________________________

*Echtrhros - nazwa wymyślona przeze mnie. Od gr. "nienawiść

**Nie mam pojęcia, jak może wyglądać rezerwat w okolicach St.Louis, wiem tylko, że na pewno taki jest.

Rozdział dedykuję Teabunny, za wszystkie miłe komentarze :)
I wszystkim, którzy czekali na romantyczną scenę <3 :)

Ankieta wykazała, że piętnaście osób czyta tego bloga, ale go nie komentuje. Proszę, jeżeli czytasz, to napisz co o tym myślisz. Wystarczy tylko "fajne", albo jakaś krótka, ale uzasadniona krytyka. Można pisać z anonima, ja na prawdę nie widzę, kto to napisał!

Dziękuję za czytanie! :D