Rozdział VII

Bardzo proszę, jeżeli to czytasz, to napisz komentarz! To bardzo motywuje i wtedy nowy rozdział pojawia się szybciej! W dodatku dla dla każdego kto skomentuje wirtualne, niebieskie ciasteczko! ;P

_______________________________________________

Możesz mi wierzyć lub nie, ale wpadnięcie do cuchnącej rzeki i spotkanie ohydnego, plującego jadem węża nie należy do tych rzeczy, które chciałoby się robić w ciepłe sobotnie popołudnie w Detroit.

A było to tak. Najszybciej jak się dało opuściliśmy zapuszczony dworzec i postanowiliśmy pospacerować po mieście. A nuż znajdziemy jakąś wskazówkę lub zaginioną boginię sprawiedliwości? Więc przechadzaliśmy się po ulicach. Doszliśmy do rzeki. Właśnie słuchałam niezwykle ciekawej historii jak to Percy Jackson spadł do rzeki ze szczytu Łuku w St. Louis i myślałam jak okropnie musiała być zanieczyszczona woda i że ja nie chciałabym wpaść do rzeki przepływającej przez duże miasto, kiedy poczułam szarpnięcie za kostkę u nogi. Krzyknęłam i zaczęłam się szarpać. Coś co mnie trzymało miało ohydnie obślizgłe... Macki? Chyba macki...

Krzyknęłam i złapałam się barierki. Pierwszy błąd. Trzeba było wyciągnąć miecz i ciąć na odlew. Może potwór by sobie odpuścił. To, że śmiałam mu się przeciwstawić w tak banalny sposób musiało go urazić bo pociągnął jeszcze mocniej. Moje i tak już przemęczone palce nie wytrzymały tej siły i niemal krzyknęłam z bólu. Puściłam barierkę. Momentalnie poleciałam w tył, w stronę rzeki. Zdążyłam jeszcze szybko wziąć głęboki oddech do płuc i usłyszeć rozpaczliwy krzyk Nico. Potem był już tylko szum wody i moc bąbelków. Zacisnęłam oczy. Woda była tak brudna jak się tego spodziewałam. Myślałam, że w wodzie potwór rozluźni uściski i może, może uda mi się mu wyrwać, ale się przeliczyłam. Macka owijająca moją nogę była zaciśnięta tak samo mocno, jeżeli nie bardziej. Wyciągnęłam miecz z pochwy, co było nie lada osiągnięciem zważywszy na to w jakich znalazłam się okolicznościach. Uderzyłam nim na oślep przed siebie i zadowolona usłyszałam syk. Uścisk nieco zelżał i udało mi się wyszarpnąć nogę. Nie miałam już powietrza. Czułam się tak, jakby coś zaciskało mi płuca do środka i miażdżyło je w zgniatarce na śmieci Hermesa. Zaczęłam jak najmocniej i najszybciej młócić nogami wodę.

Światło dnia! Wzięłam haust powietrza, przetarłam oczy i otworzyłam je ruszając zawzięcie powiekami, żeby woda z tej okropnej rzeki mi do nich nie naleciała. Nadal trzymałam w dłoni miecz i wiedziałam, że nie zabiłam na dobre potwora. Z brzegu dobiegło mnie wołanie Nico.

- Spite! Nic ci nie jest? Szybko wyłaź z tej wody! Zanim on wróci!

A oto mój drugi błąd. Powinnam była się posłuchać Nico, ale coś mnie ciągnęło do tego, żeby zmierzyć się z potworem. Walczyłam już kilka razy, ale zawsze ktoś w ostatniej chwili mnie wyręczał. Coś we mnie zakotłowało. „Nie” pomyślałam. „Nie tym razem”. Wzięłam jeszcze jeden głęboki oddech i ponownie zanurzyłam się pod wodę.

Zmusiłam się do otworzenia oczu. Mulista woda szczypała, ale nie było tak źle jak się spodziewałam. Zamrugałam parę razy i rozejrzałam się dookoła. Ani śladu życia. Obróciłam się pod wodą i wtedy go zobaczyłam. Ogromny zielonkawo niebieski wąż. Mówiąc ogromny mam na myśli węża długości tira.

Jego jedno jadowicie zielone oko świeciło z nienawiścią. Jedno, ponieważ drugie już nie świeciło. Ktoś przejechał po nim mieczem. Ktoś? Teraz uświadomiłam sobie w co trafiłam potwora. W coś co go tak zabolało, że mnie niemal puścił. Au. Musiał być nieźle na mnie wkurzony.

Jakby na podkreślenie tych słów wąż plunął jadem. Struga zielonej i gęstej cieczy przepłynęła tuż obok mnie skwiercząc jak kiełbaski nad ogniskiem. Machnęłam na niego mieczem i starałam się podpłynąć jeszcze bliżej potwora. Udało mi się to, zdążyłam nawet przed wystrzeleniem kolejnej porcji trującego jadu. Cięłam na odlew w cielsko węża i ze zdumieniem zobaczyłam, jak zanurza się w nim jak w maśle, a z rany zaczyna lecieć złota krew. Słyszałam już o tym. To Ichor krew bogów. Ale zaraz... Przecież potwory nie miały krwi! Teraz zdałam sobie sprawę z bardzo, ale to bardzo ważnej rzeczy. To nie był potwór. To był bóg tej rzeki. I był na mnie wściekły.

Dawno nie narzekałam na swoje szczęście. Może długo nie działo się nic tak niesprawiedliwego. Ale Fata tylko czekały na odpowiedni moment, żeby uderzyć we mnie falą nieszczęścia tak wielką, żeby zabrakło mi powietrza w płucach. A nie. Po prostu znowu mi go zabrakło, to chyba normalne pod wodą, ale ja parząc na rozwścieczonego rzecznego boga o tym zapomniałam. Podziwiacie moją wielką mądrość!

Wściekła na cały ten mitologiczny popaprany świat natarłam na potwora.

Musicie coś wiedzieć. Walczenie z potworem pod wodą jest trudne. Pod wodą i w zanieczyszczonej wodzie jest jeszcze gorzej. Pod wodą, w zanieczyszczonej rzece i z płucami ściśniętymi brakiem powietrza – niemożliwe. Mimo to musiałam to zrobić. Byłam już tuż przy tym bogu, bez możliwości ucieczki. Jedyną szansą było pokonanie go. Super! Witaj z powrotem szczęście ty moje!

Zaczęłam wściekle machać mieczem. W tę i z powrotem. W tę i z powrotem. A potem z dołu w górę. Jedna naprawdę szczęśliwa rzecz. Potwór był niesamowicie wręcz głupi. Nie ogarnął na czym polega moja technika i miał już cały poraniony brzuch. Mnie też parę razy oberwało się jadem z jego paszczy, ale albo niegroźnie, albo tak już się skupiałam na machaniu mieczem i myśleniu o nie myśleniu o bólu w płucach, że tego nie zauważyłam. Nareszcie udało mi się trafić potwora na wysokości, gdzie jak podejrzewałam mogło być serce, i zagłębić tam ostrze.

- Aaaaaa! - Krzyknął bóg – Boli jak szpon wbity w pierś! - były to dziwne słowa, ale podchwyciłam jedno z nich. „Szpon”. Ładna nazwa dla miecza. - Jeszcze pożałujesz córko niewdzięcznej bogini! Nigdy nie dotrzesz do St. Louis i nie odnajdziesz bogini!

I rozpłynął się w wodzie. Kręciło mi się w głowie. Tak szybko jak mogłam wypłynęłam na powierzchnię. Nigdy się tak nie cieszyłam z cudu oddychania.

***

Siedziałam w kafejce owinięta kocem i piłam kawę z mlekiem. Daisy biegała po ulicy przeganiając gołębie. Próbowałam zmusić ją do siedzenia, ale było to praktycznie niemożliwe (mission impossible), więc musiałam patrzeć na córkę Demeter lawirującą pomiędzy przechodniami, rowerami i skuterami.

Nico poszedł zrezygnowany do sklepu kupić mi nowe ubrania, ponieważ stare były zupełnie mokre i uwalane brudem z zanieczyszczonej rzeki, więc ja bardzo dziękuję za takie ubranie. Popijałam sobie kawę i czekałam na Nico. Pojawił się już po chwili z siatką z H&M.

- Już nigdy więcej – oświadczył i osunął się na krzesło obok mnie jakby to on, a nie ja stoczył walkę z bogiem rzecznym. - Wiesz jakie to uczucie stać w kolejce i kupować damskie ubrania?

- Wiem. Przecież muszę sobie czasem robić zakupy, nie?

- Ale ja jestem chłopakiem!

To był niezły argument. Wzruszyłam ramionami i poszłam do łazienki się przebrać. Pięć minut później znowu stałam przed naszym stolikiem ubrana już w czarne rurki, granatowy podkoszulek, nowe trampki (czarne, a jakżeby inaczej) i moją skórzaną kurtkę. Dzięki bogom nie miałam jej na sobie, kiedy wpadłam do wody. Muszę przyznać, że byłam wdzięczna synowi Hadesa, że nie kupił mi czegoś okropnego, na przykład sukienki. Brrry... Chyba wiedział, że byłby wtedy martwy.

Usiadłam i dopiłam szybko kawę. Pycha. W obozie nie można było pić kawy. Zacytuję tu Chejrona: „To zabija wsze młode organizmy!”. Tia... Przeciętny Heros może pochwalić się dużą ilością chwil, w których został nieomal zabity, więc picie kawy nie było dla nikogo jakimś niezwykle niebezpiecznym wyczynem. Cóż, nie dla naszego kochanego Centaura Numer Jeden. Teraz z satysfakcją rozkoszowałam się smakiem gorącej Latte Macchiato. Niech Chejron się wywali na ten swój koński zadek.

- Wiesz... - zaczęłam, kiedy wysączyłam ostatnie kropelki kawy – Ten bóg powiedział, że „nigdy nie dotrzesz do St. Louis i nie odnajdziesz bogini”, więc teraz mamy już jakiś cel.

- Tak. A więc po prostu wsiadamy w pociąg i mkniemy od St. Louis? - Nico odłożył swój kubek – No to musimy znowu kupić bilety.

Skrzywiłam się. Jakoś nie uśmiechało mi się ponowne „zdobywanie” biletów. Ale co innego można by zrobić? Chyba, że...

- Mam nadzieję – powiedziałam uśmiechając się szeroko – Że nie masz na pieńku z wujkiem Zeusem.

***

Podróż samolotem to naprawdę fajna rzecz. Przynajmniej ja tak sądziłam. Tym razem kupiliśmy zniżkowe bilety, a Nico manipulując lekko mgłą namówił śmiertelników, że kupony od Subway'a to nasze legitymacje uprawniające nas do latania z siedemdziesięcio procentową zniżką. Mnie latanie podobało się niezwykle, podobnie jak Daisy, ale Nico siedział wciśnięty w fotel z zaciśniętymi zębami i z miną, która wskazywała na to, że myśli tylko: „Lądujmy już, lądujmy!”. Cóż... Najwyraźniej nie dogadywał się ze swoim wujkiem.

Lot minął nam bez przeszkód. No prawie... Zdarzyła tylko jedna nieprzyjemna sytuacja. Jakżeby inaczej...

Siedzieliśmy tak: Nico przy oknie, ja przy korytarzu, a Daisy po drugiej stronie korytarza. Obok niej siedziała starsza pani z małą chiwaw'ą (taki mały piesek, jakbyś do tej pory nie wpadła/wpadł jak to się pisze). Daisy już na samym początku naszej podróży próbowała się z pupilkiem tej kobiety zaprzyjaźnić, ale szybko zaniechała tych prób, ponieważ pies szczekał na nią i próbował ją ugryźć. Staruszka przepraszała usprawiedliwiając się tym, że to nowy pies, który swoją drogą nie należy do niej, tylko do jej wnuczki, a ja utwierdzałam się w żartobliwym przekonaniu, że te psy to wytwór piekieł. Potem stało się coś, co kazało mi rozważyć te poglądy na poważnie.

Sąsiadka córki Demeter poprosiła ją o popilnowanie chiwawy, ponieważ musi iść do toalety. Ta kobieta, oczywiście, nie chiwawa, o której dowiedziałam się zresztą bardzo ciekawej rzeczy. Mianowicie: nazywała się Genowefa. Kto wymyślał dla nie imię? No chyba nie wnuczka tej staruszki... W każdym razie pani sobie poszła, a Daisy próbowała nie dać się pogryźć, co było rzeczą bardzo trudną, możesz mi wierzyć. Ja zamknęłam oczy szczęśliwa, że to nie ja wylądowałam na tamtym miejscu, kiedy ze strony Daisy dobiegło mnie głębokie warczenie. Zmarszczyłam brwi. Przecież ten pies nie może wydawać tak niskich dźwięków. Otworzyłam oczy. Córka Demeter wpatrywała się ze zdziwieniem w małego psa, który niespodziewanie przestał być małym psem. Teraz obie patrzyłyśmy na młodego lwa. Nie lwiątka, tylko umięśnionego, silnego, młodego lwa. Był wielki, ledwo mieścił się na miejscu pasażera. Daisy jak oparzona wyskoczyła ze swojego siedzenia i wepchnęła się między mnie a śpiącego Nico z krzykiem na małych ustkach. Potwór otworzył swoją paszczę ukazując pięknie zadbane, białe i ostre kły.

Przyznam się. Zadrżałam ze strachu i szturchnęłam Syna Hadesa. Otworzył oczy i spojrzał na mnie pytająco. Nie musiałam odpowiadać. Lew ryknął na całe gardło. Co było najdziwniejsze? Nie to, że mała chiwawa zamieniła się w lwa. Nie to, że lew nie rzucił się na nas od razu. Najdziwniejsze było to, że śmiertelnicy nic nie zauważyli. Tylko kilka osób poruszyło się niespokojnie, jakby usłyszeli coś nieprzyjemnego, ale zaraz znowu zamykali oczy lub zagłębiali się w lekturze.

- Żadnych gwałtownych ruchów – ostrzegł szeptem Nico i powoli wyciągnął z pochwy swój czarny miecz.

Potwór poruszył uszami na dźwięk wyciąganego ostrza. Nico wyprostował rękę. Lew przechylił głowę i cicho warknął. Miecz i pazury zderzyły się. Potwór ryknął, cofnął łapę z odciętymi pazurami i skoczył.

Poczułam ogromny ból w nogach. Nade mną stał lew. Wlepiając we mnie swoje oczy i warcząc. Jedną łapą przyciskał mnie za ramię do fotela. Sytuacja była tak absurdalna, że byłabym się zaśmiała, gdyby nie ból. Mroczki latały mi przed oczami, ale obiecałam sobie, że tym razem nie zemdleję. Dotarło do mnie, że Nico okłada potwora miechem po karku. Potwór zauważył to dopiero po pewnej chwili i odwrócił się w stronę syna Hadesa. Wykorzystałam ten moment i sięgnęłam wolną ręką do miecza. Wyciągnęłam Szpona z pochwy i szybko cięłam nim w pysk potwora. Zawył i zeskoczył ze mnie do tyłu. Odetchnęłam z ulgą i krzyknęłam do Nico:

- Możesz go zranić w pysk!

Syn Hadesa zamachnął się na niego kilka razy i po chwili po lwie nie było śladu. Usiadłam i złapałam się za bolące ramie. Wyciągnęłam ambrozję z kieszeni i zaczęłam ją jeść. Uwielbiam czekoladowe ciasteczka z Coffee Heaven... Chwilę później nie czułam już żadnego bólu, pewnie nie było to nawet złamanie.

Nico usiadł z rozmachem na swoim fotelu i przetarł twarz.

- Następnym razem wystarczy, że po prostu mnie szturchniesz. Nie musisz zamieniać niewinnych psów w lwy ludojady – ziewnął. Schował miecz do pochwy i przymknął oczy.

- Jak myślisz co to było? - zapytałam zanim zdążył znowu zasnąć.

- Ta zmutowana chiwawa? Nie wiem... Gdyby nie to, że dał się zranić w pysk, mógłby to być lew Nemejski. Może to jedno z jego potomstwa. Żal mi tylko tej staruszki. Ktoś musi jej wcisnąć jakiś kit - odpowiedział sennie i znowu zamknął oczy.

Ktoś? No, ja na pewno się tego nie podejmę. Daisy już siedziała na swoim siedzeniu i wypatrywała zza oparcia fotela przed nią nadejścia właścicielki rzeczonej chiwawy.

- Co jej powiesz? - zagadnęłam.

- Może, że zasnęłam i, że ta Genowefa wtedy zwiała i, że nie wiem gdzie teraz jest? Jak myślisz? No bo chyba nie powiemy jej prawdy? Co?

- To niezły pomysł... A może udawaj, że nadal śpisz... - powiedziałam i ziewnęłam.

Nie miałam ochoty na sny z bogiem nieszczęśliwej śmierci w roli głównej, ale chciałam się zdrzemnąć.

***

Tak! Nie byłam w ciemnej jaskini! Ale... Gdzie ja byłam? Cóż. Znajdowałam się w moim starym domu. Tym sprzed śmierci taty.

Stałam pośrodku swojego byłego pokoju. Wszystko wyglądało tak smutno... W kątach widać było pajęczyny, niektóre meble były połamane, a dywan przykrywała gruba warstwa kurzu, który znajdował się też na wszystkim innym. Kołdra leżała na podłodze, dokładnie tak, jak zostawiłam ją wybiegając z sypialni owego feralnego dnia. Wyszłam na korytarz. Kurz panował i tutaj, miało mu się dobrze. Do chwili, kiedy stanęłam na pokrytym nim dywanie. Szaro bure kłęby unosiły się wokół moich nóg, jak mgła na starym cmentarzu. Szłam w stronę zamkniętych drzwi wejściowych. Minęłam kuchnię, salon i sypialnię taty. Zajrzałam do niej. Łóżko stało pośrodku pokoju, tak jak zawsze, a zagracone biurko pod oknem zasłoniętym granatową roletą. Coś złapało mnie za serce. Nie chciałam patrzeć na ten pokój. Za bardzo kojarzył mi się z tatą.

Wyszłam na zewnątrz i zamknęłam za sobą drzwi. Ich skrzypienie brzmiało okropnie w tej upiornej ciszy. Szybkim krokiem podeszłam do wyjścia, zapragnęłam jak najszybciej opuścić to przerażające miejsce. Wyciągnęłam przed siebie rękę i szarpnęłam za klamkę. Ugięła się pod naciskiem, ale drzwi nie puściły. Zaczęłam mocować się z nimi, ale nic to nie dało. Westchnęłam i odwróciłam się w stronę schodów, które znajdowały się naprzeciwko mnie, po drugiej stronie korytarza. Coś mnie tam ciągnęło, czułam, że muszę tam iść, ale jednocześnie wiedziałam, że mi nie wolno. Miałam tę wiadomość tak mocno wrośniętą w pamięć, że czułam niemal fizyczny ból, kiedy postanowiłam jednak tam wejść.

Mój ojciec, od kiedy pamiętam, zakazywał mi się do nich zbliżać. Był kochającym tatą, ale kiedy tylko pytałam o te schody i to co jest na górze zamieniał się w surowego, pewnego siebie ojca, ojca nieznoszącego sprzeciwu. W wieku pięciu lat miałam to już tak zakodowane, że nawet nie patrzyłam w tamtą stronę.

Teraz jednak czułam, że muszę tam wejść. Coś ważnego tam było, coś, co chciało mi przekazać jakąś istotną wiadomość. Nie wiedziałam czego miała ona dotyczyć, ale byłam pewna, że jest to niezwykle potrzebne.

Powoli, na trzęsących się nogach, dotarłam do pierwszego progu. Przejechałam ręką po poręczy schodów. Była gładka, wykonana z ciemnego drewna, może z mahoniu? Postawiłam stopę na schodku i podparłam się lekko o poręcz, bojąc się, że zapadnie się pod moim ciężarem. Stawiałam kroki jeden za drugim, oddychałam szybko. Przyłapałam się na tym, że odwracam wzrok od tego co było na górze, po chwili stałam już na ostatnim progu patrząc uparcie na swoje nogi. Całą siłą woli zmusiłam się do podniesienia głowy i spojrzenia na nieznane.

Zanim moje oczy przyzwyczaiły się do panującej tu ciemności usłyszałam cichą melodię, graną na pianinie i dobiegającą z końca ocienionego pomieszczenia. Powoli zaczynałam widzieć ten pokój.

Wszystko było z ciemnego drewna. Stało tam biurko i dużo regałów, na ścianie naprzeciwko mnie wisiał duży obraz. Był to portret dwójki roześmianych, młodych ludzi. Coś ścisnęło mnie w żołądku. To był mój tata i jakaś kobieta. Była piękna. Blada cera, długie i czarne włosy spływające jej na ramiona. Miała na sobie czarną sukienkę lub bluzkę, nie wiem, ponieważ obraz sięgał jej tylko po piersi. Owszem, była piękna, ale nie tak jak Temida. Bogini sprawiedliwości wyglądała delikatnie i niewinnie, a ta tutaj na pewno nie. Uśmiech miała nieco przerażający, jakby cieszyła się, ale jednocześnie myślała o czymś strasznym i to coś sprawiało jej przyjemność. Ale nie uśmiech był najdziwniejszy. Były to oczy. Ciemne, głębokie oczy miały w sobie jakiś straszny wyraz, jakby w jej środku czaiło się szaleństwo. Stałam tam i patrzyłam na tę kobietę. Kogoś mi przypominała. Podeszłam bliżej. Wyciągnęłam rękę i dotknęłam starego płótna. Cofnęłam się jednak o rok, kiedy zorientowałam się kogo mi ona przypomina. Ona... Ona wyglądała niemal jak ja! To była... To była moja matka, Eris.

Stałam tam oszołomiona, w zupełnej ciszy. Chwilę... Ciszy? Przed chwilą słyszałam jeszcze delikatne dźwięki klawiszy fortepianu.

- Dobrze mnie poznałaś... - odezwał się jakiś kobiecy głos tuż za mną.

_______________________

Tak, teraz dopiszę pod postem, chociaż wstawiłam go jakiś czas temu :D

Ten fragment był napisany dużo wcześniej i jest do niego jeszcze kawałek, ale komuś obiecałam, że rozdział pojawi się dzisiaj, a z tamtym kawałkiem nie zdążyłabym w tym terminie ;P
Zachęcam do głosowania w ankiecie, która znajduje się po prawej stronie! :)

Dedyk dla Any z męczenie o nowy rozdział i dla Luny, za to, że zawsze komentuje pierwsza, zanim ją powiadomię o nowym rozdziale :D (trochę mnie to przeraża... ;P)